«Έχω δυο δίδυμα αδέρφια,γεννημένα στη Γουινέα,τρια χρόνια μεγαλύτερα.Ο Florentin παίζει στην Σεντ Ετιέν και είναι αμυντικός ενώ ο Ματίας είναι επιθετικός και παίζει στην Κρου Αλεξάντρα,στην τρίτη κατηγορία της Αγγλίας.Είναι και οι δύο διεθνείς με τη Γουινέα.Ο πατέρας μας ο Αντουάν,ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής και προπονητής και σε αυτόν οφείλουμε το γεγονός ότι ασχοληθήκαμε με το ποδόσφαιρο.Μεγάλωσα βλέποντας κασέτες με τον Πελέ,τον Μαραντόνα και τον Παπέν.Θα ήθελα να είχα τη δύναμη και την επιθετικότητα του.Η οικογένεια μου πάντοτε επέμενε να επικεντρωθώ στο σχολείο,αλλά δεν μπορώ να πω ότι ήμουν υπόδειγμα μαθητή,χωρίς να είμαι και γάιδαρος!»
-ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΕΣ ΤΟ ΜΟΥΝΤΙΑΛ ΤΟΥ 1998?
«Ήμουν μόλις πέντε χρονών,αλλά η Γαλλία στην κορυφή του κόσμου,κερδίζοντας την Βραζιλία ήταν κάτι που μου εξήρε τη φαντασία.Είμασταν οι καλύτεροι τότε.Ήθελα τότε να μοιάσω στον Ανρί και τον Ζιντάν,παρά το γεγονός ότι ο μύθος μου ήταν ο Ρονάλντο.Σου έδινε την εντύπωση ότι μπορεί να κάνει τα πάντα.Θαυμασμό έτρεφα και για τον Αντριάνο.Χάρη στον πατέρα έχω παρακολουθήσει πολλές κασέτες με θρύλους.Τον Πελέ,τον Γκαρίντσα,την ομάδα του Ζίκο.
-ΞΕΚΙΝΗΣΕΣ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΣΤΑ ΕΞΙ ΣΟΥ?
«Ναι.Οι δικοί μου είχαν χωρίσει,Εγώ έμενα με τη μητέρα μου.Από την Roissy-en-Brie,π'ηγα στην Torcy και από εκεί στη Χαβρη.Έφευγα από το σπίτι πολύ πρωί,αλλά δεν με ένοιαζε,ήμουν χαρούμενος.Ήμουν αρκετές ώρες μόνος αλλά δεν βίωσα μοναξιά.Το απόγευμα γύριζα σπίτι και μιλούσα με τα αδέρφια μου και τη μητέρα μου.»
-ΑΝ ΣΥΓΚΡΙΝΕΙΣ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΣΟΥ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΑΥΤΑ ΤΟΥ ΜΠΑΛΟΤΕΛΙ...
«Ο Μάριο έχει περάσει πολλά.Υπάρχουν πληγές που δεν κλείνουν ποτέ.Αν δεν πάρεις αγάπη όταν είσαι μικρός,οτιδήποτε και να έρθει στην πορεία,δε σε κάνει να ξεχνάς το παρελθόν.Λίγη κατανόηση στην περίπτωση του δεν βλάπτει.Είχε μια δύσκολη ζωή.Μοιαζεί με κωλόπαιδο αλλά στο βαθός δεν είναι έτσι.Εγώ στο Μάντσεστερ διάβασα πολύ για το Ισλάμ αλλά και το βιβλίο του Τουράμ.Ο πατέρας ήταν καθηγητής,άνθρωπος των γραμμάτων,δεν ασχολούταν μόνο με την μπάλα.Προσπαθώ να μάθω για τις ρίζες.Από που είμαι και ποιοι είναι οι άνθρωποι μου.Μου αρέσει η ραπ μουσική,η γαριδομακαρονάδα,η ταινία "Apocalypto" του Μel Gibson.Πήγα και πρόσφατα για πρώτη φορά στη Γουινέα.Όμορφη χώρα αλλα πολύ σκληρή.»
«Έχω θείους,ξαδέρφια και συγγενείς εκεί.Αλλά ακόμα και στην πρωτεύουσα,το Κονάκρι,τα πάντα λειτουργούν προβληματικά.Δεν υπάρχει φως,νερό,φαγητό.Οι άνθρωποι που διαμαρτύρονται εδώ πρέπει να γνωρίζουν ότι σε πολλά μέρη της Αφρικής,δεν έχουν τίποτα.Κάθε φορά που πηγαίνω στην Αφρική αναστατώνομαι αλλά μου δίνει ισορροπία.»
-KAI ΣΤΑ 16 ΣΟΥ ΠΗΓΕΣ ΣΤΗΝ ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ ΓΟΥΝΑΙΤΕΝΤ...
«Ναι.Ο Φέργκιουσον έχει την ικανότητα να διαβλέπει πράγματα για τους παίκτες,που ούτε αυτοί γνωρίζουν.Προβλέπει την πρόοδο χωρίς ακόμα να έχει έρθει.Πίστευε και σε εμένα,παρά το γεγονός ότι έπαιζα πολύ λίγο.»
ΚΑΙ ΣΟΥ ΕΙΠΕ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΣ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ?
«Ναι,μου είπε ότι υπάρχει πολύς ρατσισμός..»
-ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ?
Ναι.Αλλά του απάντησα ότι ρατσισμός υπάρχει παντού.Σε καμία χώρα,δεν είμαστε στο απυρόβλητο.Ούτε στην Αγγλία.Δείτε τι έγινε με τον Τέρι,ή με τον Σουάρεζ και τον Εβρά,που τον φώναξε «Νέγρο!» εφτά φορές.Ακόμα και οι οπαδοί μας δεν μπορούν να καταλάβουν πως όταν αντιμετωπίζουν ρατσιστικά έναν αντίπαλο,πληγωνόμαστε εξίσου και εμείς.Στην Αγγλία επίσης είχα πολλές δυσκολίες με τη γλώσσα.Πέρασα έξι μήνες κόλαση και στην Βρετανία,αν δε μιλάς αγγλικά οι βρετανοί δεν είναι αυτό που λέμε εξυπηρετικοί και βολικοί στην συννενόηση.»
-ΤΙ ΑΛΛΟ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ?
«Ο παίκτης έχει το δικαίωμα να ζήσει όπως του αρέσει.Τα κερδίζουμε τα χρήματα,δεν τα κλέβουμε.Εάν θέλουμε να αγοράσουμε ένα ακριβό αυτοκίνητο,είναι δικαίωμα μας.Δε γίνεται να μας κατηγορούν για τα κέρδη που έχουμε από το άθλημα.»
«Είμαι ένας παίκτης που ακόμα δεν έχει φτάσει στην κορυφή,αλλά γνωρίζω ότι η φήμη μπορεί να γυρίσει ενάντια στον παίκτη και να του φουσκώσουν το κεφάλι.Μπορεί κάποια στιγμή να νιώσεις παντοδύναμος,αλλά η πτώση μπορεί να πολύ άσχημη.»
-ΕΙΧΕ ΔΙΚΑΙΟ Ο ΦΕΡΚΙΟΥΣΟΝ?
«Όχι ακριβώς.Στην Ιταλία το ποδόσφαιρο είναι πιο τακτικό,σε σχέση με την Αγγλία που είναι πιο φυσικό και στην Γαλλία πιο τεχνικό.Αλλά αυτή τη στιγμή το ιταλικό ποδόσφαιρο είναι υποτιμημένο.Εδώ υπάρχει πολύ πίεση,πολλά νεύρα,πολύ άγχος και τεράστιο ενδιαφέρον για το άθλημα.Και στο γήπεδο υπάρχουν πολύ σκληρά μαρκαρίσματα,που ναι μου κάνουν τη ζωή δύσκολη.Αν πεις ή κάνεις κάτι κάποια στιγμή,μετά θα υποφέρεις και θα δέχεσαι κριτική για την υπόλοιπη εβδομάδα.Αλλά είναι αυτή η ακραία αφοσίωση των ιταλών που κάνει το πρωτάθλημα τους τόσο αντισυμβατικό και δύσκολο.Αν το δεις σφαιρικά βέβαια,εν τέλει καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι είναι ένα υπέροχο πρωτάθλημα.»
-ΕΝΑΣ ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ ΒΟΗΘΑΕΙ?
«Δεν τον χρειάζομαι.Τα βράδια μιλάω στο τηλέφωνο με την οικογένεια μου και τους φίλους μου.Και η μητέρα μου έρχεται πολύ συχνά να με δει.Στη Γιουβέντους είμαι πολύ καλά.Δεν το κρύβω βέβαια ότι σαν πιτσιρικάς,είχα όνειρο να παίξω για την Άρσεναλ ή την Μπαρτσελόνα.Αυτή τη στιγμή βέβαια ονειρεύομαι να παίξω ενάντια στα αδέρφια μου με την εθνική Γαλλίας.Θα είναι ένα υπέροχο ματς.»
-ΣΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΕΚΠΛΗΞΗ Η ΠΡΩΤΗ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ RUDY GARCIA ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ?
«Σίγουρα.Δεν τον γνωρίζω σε προσωπικό επίπεδο,αν και είμαστε γάλλοι και οι δύο.Δεν είχε πρόβλημα να προσαρμοστεί στη Ρόμα,κα΄τι που δείχνει ότι δεν έχει προβλήματα προσαρμογής σαν προπονητής.»
«Εμείς,παρά την μεγάλη πίκρα και την απογοήτευση του αποκλεισμού στην Τουρκία(δεν υπήρχαν οι συνθήκες για να παιχτεί ποδόσφαιρο),έχουμε ακόμα τους στόχους μας και θέλουμε να τους κερδίσουμε.Στόχος μου είναι και το Μουντιάλ,καθώς ποτέ δεν αμφέβαλα ότι η Γαλλία θα προκριθεί για τα γήπεδα της Βραζιλίας.»
-ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ Η ΓΙΟΥΒΕΝΤΟΥΣ?
«Ο Ζιντάν,ο Τρεζεγκέ,ο Νέντβεντ.Ταλέντο,τάξη,πειθαρχία,ομαδικό πνεύμα.Όσο για μένα,ξέρω ότι οι υποσχέσεις δεν αρκούν,αλλά θα κάνω τα πάντα για να κερδίσουμε.Υπάρχει ένα μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσω.Νιώθω καλά με το ταλέντο που όλοι λένε ότι έχω,το μόνο που μένει είναι να το βάλω σε λειτουργία.»
